تکنیک «ایفای نقش» برای برخورد همدلانه با فرزند
تاکنون نکات مهم از فصل اول ارتباط مناسب با کودک را با هم مرور کردیم. فصلی که نامش را «همدلی» و روش آن را «برخورد همدلانه» نامیدیم. امیدوارم توانسته باشید گام به گام موارد بیان شده را به کار ببرید. اکنون آخرین گام از این فصل را که «ایفای نقش» نام دارد تقدیم میکنیم. همانگونه که در مطالب گذشته بیان شد با توجه به ظرافت و اهمیت دنیای کودک و ارتباط با او، اجرای هر روش جدیدی تا یافتن حداقل مهارت باید به تاخیر بیفتد.
حال سوال این است که از کجا و چگونه بدانیم این حداقل مهارت را کسب کردهایم؟ و مهمتر این که چگونه بدون ورود به دنیای واقعی ارتباط با کودک آن را به دست آوریم؟ چنانچه گامهای مهم بیان شده را درست برداشته باشید، اکنون قدرت تصور کافی، فهرستی از کلمات احساسی، جملات همدلانه و … را در اختیار دارید که در نشستهای مشترک والدین با تبادل نظر، تحلیل و کامل شده است.
حال در یکی از مواردی که احساس میکنید به حد کافی آماده شده اید به روش زیر اقدام کنید: در موردی که خود را جای فرزند تصور کردهاید ایفای نقش کنید یعنی یک تئاتر کوچک را برنامه ریزی و اجرا کنید. ابتدا والدین روش قدیمی و نادرست را که در آن موضوع با کودک خود داشتهاند در یک طرف کاغذ مینویسند. سپس روشی را که با الگوهای ارائه شده درست میدانند در طرف دیگر مینویسند. حال با دقت آنها را بازبینی و اصلاح میکنیم تا احساس کنیم موارد کاملاً واقعی، مناسب و عملی شده است.
اکنون روش درست را در دو مرحله به صورت تئاتر اجرا میکنیم. در مرحله اول من در نقش خودم به عنوان پدر یا مادر هستم و فرد دیگری نقش کودکم را بازی میکند. در مرحله دوم من به عنوان کودک ایفای نقش میکنم و فرد دیگر به جای من به عنوان پدر یا مادر بازی خواهد کرد. به این ترتیب دقیقتر و بیشتر با احساسات و افکار خود و کودکمان آشنا شده و به احتمال زیاد نکاتی از ضعفها و قوت هایمان را درک کرده ایم. لذا دوباره به سراغ نوشته هایمان میرویم و آنها را اصلاح میکنیم. شاید لازم باشد باز ایفای نقش کنیم و مجدد نوشته هایمان را اصلاح کنیم؛ بنابراین کار را آنقدر تکرار میکنیم تا در حین اجرای تئاتر دو مرحلهای احساس آرامش کافی از برخورد همدلانه داشته باشیم. بهترین افراد برای ایفای نقش، والدین هستند که از حالات و شرایط کودک به خوبی خبر دارند. بعد از پدر و مادر افراد نزدیکتر و در نهایت دیگر افراد میتوانند کمک کنند. البته شاید در ابتدا این کارهای ساده، مسخره یا بیهوده به نظر برسد ولی باید بدانیم، این روشها بهترین و سریع ترین پیشرفتها را به ارمغان آورده است. اجرای تئاتر گونه به تدریج هماهنگی و تواناییهای احساسی، فکری، کلامی و رفتاری والدین را بیشتر و آنها را آماده ورود مناسبتر و موفقتر به دنیای واقعی رابطه با کودک میکند. دنیایی که لحظه لحظه آن ارزشمند و مهم است و باید با آمادگی و دقت در آن حضور فعال داشت.
موفق باشید
دکتر امیر محمد شریف
روزنامه خراسان/خراسان رضوی – مورخ دوشنبه 1392/12/05 شماره انتشار 18632
دیدگاهتان را بنویسید